Það sem skyggnum er eðlilegt.

Það er stórhættulegt að fjalla um skyggni opinberlega, sérstaklega eigin skyggni.
Margir hafa orðið fyrir aðkasti vegna þess og svo mun örugglega verða um ókomin ár.
Skyggnum er að sjálfsögðu afar eðlilegt að ræða um sín áhugamál og varast í byrjun ekki að á þá er litið sem geðveika ef þeir eru of opinskáir.
Skyggni getur verið af ýmsum toga s.s. berdreymni, að „finna eitthvað á sér“ eða hafa á tilfinningunni, að „sjá liti“ og svo framvegis.
Marta Lovísa uggði ekki að sér þegar hún opinberaði næmni sína og því hefur hún orðið fyrir miklu aðkasti.
Ekki ein um það.

Spurningar um engla verða ekki liðnar

Athugasemdir

[Andrea (IP-tala skráð) 3.8.2007 kl. 17:48]

Mér finnst rosalegt afhverju fólk er að dæma þá sem eru skyggnir.  Ég tek það fram að ég er ekki skyggn en ég held að fólk sem er skyggnt hafi hæfileika sem við hin höfum ekki (auðvitað eru alltaf einhverjir loddarar inn á milli - en ég held að flestir sem segist vera skyggnir séu það). Ég held að skyggnigáfa sé hæfileiki sem sé bæði blessun og böl. 

[Heimir Lárusson Fjeldsted, 3.8.2007 kl. 18:01]

Blessun fylgir skyggninni vissulega en bölið er ekki langt undan.

Skyggnir verða einfarar með aldrinum, því þeirra heimur er ekki allra eins og gefur að skilja.

Fólk er almennt fljótt að dæma og því fyrr dæmir það sem minna er af gáfum að burðast með.

[Jórunn Sigurbergsdóttir , 5.8.2007 kl. 17:16]

Já satt segir þú. Það er ekki sama hverjum fólk segir frá reynsu sinni ef hún er dulræn.