Stutt ævi snjókorna.

Hressandi göngutúr er að baki. Fjöldi fólks á vegi mínum, fátt um bros en mikil alvara úr hverju andliti.

Eina fólkið sem bjart var yfir var í Hallgrímskirkju, en þar náði ég í lok altarisgöngu. Fagur söngur kórsins meðan á altarisgöngunni stóð.

Til sæta kom brosmilt fólk af erlendu bergi brotið. Á klæðnaði mátti merkja að þar færu ferðamenn með stutta viðdvöl.

Las í Mogga í morgun að hún Birgitte Laxdal Pálsson væri farin.

Hún var daglegur gestur í biðinni hjá mér á horninu. Árum saman.

Ekki get ég ímyndað mér að sú kona hafi nokkru sinni lagt samferðafólki sínu illt til.

Blessuð sé minning mikillar manneskju.

Netútgáfa Mogga segir mér að hitastigið sé 0°og merkir það með bláu.

Snjókornin falla stór og falleg í logninu og stærð þeirra gerir það að verkum að þau svífa til jarðar með hlykkjum á leið sinni. Nær samstundis láta þau lífið í því ástandi og breytast í vatn. Verða minningin ein á svipstundu eftir stutta ævi. 

Sorglegt að heyra af skrifum félaga minna hjá Strætó. Mér er sagt að þau séu með mig á heilanum og hafi miklar áhyggjur geðheilsu minni. Þau gera líka lítið úr félaga okkar Úlfi. Nefna alltaf sauðargæru þegar hann ber á góma.

Það er alltaf jafn hallærislegt og lítilmannlegt að skopast að nafni fólks. 

Við höfum haldið uppi málefnalegri gagnrýni á "ekki störf" þeirra og þau svara með skítkasti og rógi.

Við eigum að biðja fyrir svona fólki.

Lífið er svo stutt.