Alvarlegt ofbeldi þrífst víða.

Ég vil benda á frábæra grein Hrannars Baldurssonar sem birtist hér á blogginu í gær 15. mars 2008:

"Er baráttan gegn einelti fyrirfram töpuð?"

Ég ætla ekki að leggja út af henni og hef mínar ástæður fyrir því, en birti hér atriði  sem eiga erindi í umræðuna:

"Ég skilgreini einelti sem hvaða form ofbeldis sem átt getur sér stað og er síendurtekið beitt gegn einstaklingi eða hópi. Ofbeldi getur verið misjafnlega harkalegt og valdið misjafnlega miklum skaða, en ofbeldi ber ávallt að taka alvarlega."

"Ég er á þeirri einföldu skoðun að rót alls hins illa í heiminum felist í ofbeldi og að ofbeldi nærist á fávisku og heimsku. Það að þekkingu og visku þurfi til að koma í veg fyrir ofbeldi þýðir að hér er um vandasamt mál að fást." 

"Við teljum réttlætanlegt að beita ofbeldi við ákveðnar aðstæður. Til dæmis eru lögreglumenn og hermenn þjálfaðir til að beita ofbeldi á agaðan hátt. Afbrotamenn eru beittir ofbeldi þar sem þeir eru útilokaðir frá samfélaginu, en þetta ofbeldi þykir réttlætanlegt þar sem það fylgir ströngum ferlum kerfisins og samfélagsins."

"Allir vita að ofbeldi er rangt, en átta sig ekki alveg á hvað "einelti" þýðir og af hverju það er líka rangt."

"Merki eineltis eru sjaldnast sýnileg, enda algengasta form þeirra sprottið úr illskuverkum sem erfitt er að sanna: úr andlegu ofbeldi."  

"Langvarandi einelti er líklegt til að vekja eftirfarandi tilfinningar, sérstaklega ef þolanda vantar stuðningsnet fjölskyldu, og jafnvel þó að viðkomandi hafi það:

• Þunglyndi
• Minnimáttarkennd
• Feimni
• Áhugaleysi gagnvart verkefnum
• Einmanaleika
• Sjálfsvígshugleiðingum".

Svo mörg voru þau orð......

HLF.