Matarmenning Íslendinga.

Ýmislegt kemur manni framandi fyrir sjónir þegar matarmenning landans er annarsvegar.
Að fylgjast með fólki taka sér mat af hlaðborði þegar brauð og álegg er á boðstólum og raða saman mat sem engan veginn á saman er eins og að fara í rússíbanann á Dyrehavsbakken í Kaupmannahöfn (hann er svakalegur í mínum huga).
Að raða saman, þar sem fiskmeti fer fyrst, síðan léttari kjöttegundir s.s. kæfa, paté og þess háttar, þá spægipylsa og annað meira kryddað kjöt og enda síðan á ljósu brauði með osti svo dæmi sé tekið.
Nei, ég hef að undanförnu horft á fólk í mötuneyti taka sér brauð og byrja síðan að hlaða ofaná sneiðarnar, osti, lifrarkæfu, síld, spægipylsu, skinku og skella síðan vænni slettu af rækjusalati ofaná allt og skreyta svo með gúrkusneiðum; ég er að tala um einu og sömu brauðsneiðina.
Gleymdist ekki að fræða þjóðina um "selvfölgeligheder" í landi matarmenningar að eigin sögn?