Reynsla af starfi vagnstjóra hjá Strætó, kapítuli 2.

Það þykir ekki góð latína að tjá sig opinberlega um fyrirtækið sem maður þiggur laun frá, en nauðsyn brýtur lög. Eftir nær fjögurra ára kynni mín af Strætó bs. hef ég komist að ýmsu sem ég hélt að væri ekki til í nútíma fyrirtæki og því miður ekki allt geðfellt.
Mörgum hefur þótt miða hægt í að kveða niður ýmsa gamla drauga innan fyrirtækisins. Ár eftir ár og áratug eftir áratug hefur viðgengist að trúnaðarmenn starfsmanna sæta aðkasti félaga sinna vegna starfa sinna. Svo langt hefur gengið að margir hafa gefist upp og horfið til annarra starfa því lífið á vinnustað var orðið þeim óbærilegt. Frá þessu hafa margir starfsmenn sagt mér og þekki ég menn sem neyðst hafa til að fara frá fyrirtækinu. Ástandið er á allra vitorði þar á meðal yfirmanna Strætó bs. en ekkert er að gert. Starfsmaður kærði fyrir mörgum mánuðum einelti sem þá hafði staðið mánuðum saman með ógeðfelldum sögusögnum o.fl. en þrátt fyrir ítrekun kærunnar höfðust menn ekki að. Yfirmenn sem ekki sinna slíkum málum gera sig um leið seka um að taka undir með þeim sem að eineltinu standa og versnar þá hagur þess er fyrir eineltinu verður margfalt.
Það versta er að klíkur eða klíka innan fyrirtækisins sem stýrt er af millistjórnanda fær að vaxa og dafna óáreitt.
Öllum breytingum tekur klíkan illa og snýst alltaf til varnar og hvetur til ólöglegra aðgerða. Hún hefur skipulagt skemmdarverk á ákveðnum þjónustuleiðum og margt fleira í þeim dúr. Þegar svo ábyrgir starfsmenn reyna að hamla á móti hvort heldur er í ræðu eða riti eru þeir dæmdir félagslega óhæfir og skipulögð ófræging er hafin gagnvart viðkomandi.
Reyndar á svona hreinskilni ekki heima í opinberri umræðu, en þegar önnur tækifæri gefast ekki verður svo að vera.
Ætli yfirmenn Strætó bs. að gera vinnustaðinn mannsæmandi verða þeir að taka til hendi og það strax.